Odkrycie Ilizarowa, które rozpoczęło rozwój metod wydłużenia i leczenia deformacji kości dowiodło, iż kości mogą być wydłużane w sposób efektywny, a zarazem bezpieczny. Wraz z rozwojem technologii pojawiły się także nowe metody wydłużania kończyn, które obecnie znajdują zastosowanie w przypadkach medycznych oraz medycynie plastycznej. Podstawowym kryterium, jakie możemy zastosować przy podziale metod wydłużania kończyn to kryterium ingerencji w ciało pacjenta. Wyróżniamy w tym przypadku metody wewnętrzne i zewnętrzne.
Zewnętrzne metody wydłużania kończyn
Zewnętrzne metody wydłużania kończyn to przede wszystkim metody oparte o stabilizatory zewnętrzne. Stabilizatory zewnętrzne umożliwiają sterowanie procesem wydłużania.
Wydawać by się mogło, że metody zewnętrzne, które bazują na odkryciu Gawriiła Abramowicza Ilizarowa to rozwiązania konsekwentnie wypierane z rynku medycznego, przede wszystkim ze względu na:
duży zakres ingerencji w ciało pacjenta,
dyskomfort towarzyszący terapii.
W praktyce okazuje się jednak, że nie zawsze jesteśmy w stanie zastosować nowoczesne metody leczenia. Dlatego też, zewnętrzne metody wydłużania kończyn wciąż są powszechnie stosowane. Zalicza się do nich:
wydłużanie ponad gwoździem śródszpikowym,
metody wykorzystujące stabilizatory pierścieniowe,
metody wykorzystujące stabilizatory monolateralne,
Wewnętrzne metody wydłużania kończyn
Wewnętrzne metody wydłużania kończyn to metody oparte o pole magnetyczne. Wydłużanie kości polem magnetycznym jest możliwe dzięki zastosowaniu wewnętrznych gwoździ rosnących.
Gwoździe wydłużając się stymulują wzrost kości. W odróżnieniu od metod zewnętrznych wydłużanie kończyn polem magnetycznym wiąże się ze znacznie mniejsza ingerencją w ciało pacjenta i jest dla niego o wiele bardziej komfortowe. Operacja wydłużenia kończyn dolnych przy pomocy gwoździ rosnących ogranicza się do wykonania kilku niewielkich nacięć, za pośrednictwem których gwóźdź jest wprowadzany do kanału szpikowego. Dodatkowe nacięcie przeprowadza się w celu wykonania osteotomii.